Rozdział 9

Kto jest teraz najczęstszym gościem w twoim mieszkaniu? Mateusz! Jest zawsze. Wyjątkiem jest oczywiście czas, który spędza w trasie. A tak? Od dwóch tygodni jesteście nierozłączni. Masz go i nagle masz czas na wszystko. Praca oddana, i czekasz na wyniki. Co rano masz czas żeby wstać do pracy. Nie spóźniasz się. Wszyscy widzą twoją zmianę. Teraz patrzysz na niego jak na idiotę. Macha ci czymś przed nosem z szerokim uśmiechem. Wchodzi do mieszkania zamykając drzwi. Sama dopiero co wróciłaś. 

- Co to jest? - patrzysz na niego. Wysoka tyczka na fasole. Ale ma w sobie coś co nie pozwala ci wywalić go ze swojej głowy. 

- Zobacz – na siłę wciska ci list do ręki. Rozwijasz papier i wstrzymujesz oddech. Zaproszenie. Imienne! Podnosisz wzrok znad kartki. Siedzi przy stole i z uśmiechem wpatruje się w ciebie.

- Rozumiem już po co twoja mama tu była – oznajmiasz. Wybucha śmiechem patrząc na ciebie. 

- Ja też. Ale mam nadzieję, że się ze mną wybierzesz – rzuca i wstaje. Podchodzi do ciebie. Podnosisz głowę. 

- No nie wiem – mruczysz. Uśmiecha się pod nosem widząc twoje ogniki w oczach. Nie, nie wchodzi to na wyższy poziom. Zachowujecie się jak dzieci. Jak rodzeństwo. 

- Pojedziesz – oznajmia. Nie wracasz wydarzeń sprzed tych dwu tygodni. Nie masz siły na to. Tak. Dowiedziałaś się wszystkiego. Teraz patrzysz w te cudowne, oliwkowe tęczówki i czujesz jak cie ściska. Drżysz na samą myśl o tym, że masz spędzić z nim kilka dni na bardziej rodzinnym miejscu. I bardziej tylko z nim. Zaciskasz zęby. Do samego wesela zostały trzy miesiące. Masz trzy miesiące żeby się upewnić. We wszystkim. Udawanie nie jest u ciebie czymś nowym. Ale przecież uwielbiasz w nim absolutnie wszystko. I nie dostrzegasz nawet to jak bardzo się ponownie w tym zatracasz. Patrzysz na niego w skupieniu i widzisz w jego zielonych oczach te złośliwe ogniki. Ale ty i tak nadal uwielbiasz w nim wszystko. Muska dłonią twoje ramie i przygląda ci się w skupieniu. Czujesz ten badawczy wzrok na sobie ale nie chcesz, żeby coś się zmieniło. Uzależniasz się od jego obecności. Dostajesz szału jeśli on gdzieś jedzie. Czujesz się taka... Oszołomiona i nie wiesz co masz zrobić. Bo to co czujesz nie zmienił nawet czas ale jednocześnie wiesz, że nie możesz przycisnąć go do ściany i powiedzieć prawdy. Przyjaźń, która cie powoli zabija.

~*~

Wpatrujesz sie w jej oczy pełne złośliwych ogników. Wiesz doskonale, że z tobą pojedzie. Zawsze przecież mogłeś na nią liczyć. A teraz? Gdy spędzasz z nią większość czasu utwierdzasz sie, że tak powinno być. Tośka może i jest zamknięta w sobie ale ty nie masz problemów z tym żeby dotrzeć do tego jej prawdziwego wnętrza. Pełnego ciepła i mimo wszystko delikatnego. Nie wywierasz na niej presji. Wiesz,że pojedzie z tobą. Będziesz dalej udawać, że nie widzisz poza nią świata. Ale czy w chwili obecnej taka nie jest prawda? 

~*~

Wzdychasz rozleniwiona wdychając w płuca zapach morza. Tęsknisz za tym szumem fal i po przyjeździe od razu zostawiasz innych. Biegniesz na plażę. Czujesz się jak pięciolatka. Jakbyś po raz pierwszy tu przyszła z ojcem. Czujesz jak bryza muska twoje poliki. Tęsknisz za tym. Przywykłaś do mieszkania na Śląsku. I morze to jedyna rzecz, której ci brakuje tam. Tam odcięłaś się przecież od wspomnień. I nie tylko o nim ale również o rodzinie. Bo to tylko dlatego uciekłaś z Gdańska. Przez niego i rodziców. Przecież po co masz mieszkać u nich skoro matka wyraźnie powiedziała ci, że wcale cie nie chciała. Jakie to było zabawne, że to najczęściej mężczyźni dążą do założenia pełnej rodziny a kobiety są uważane za podstawę każdego ogniska. Wiesz doskonale, że tak już bywa. Ale czemu to ciebie los tak każe? Od zawsze tak było. Teraz po prostu stoisz na plaży, ignorując ludzi i wdychasz to ciężkie, ale zbawienne dla ciebie powietrze. Czujesz jak dodaje ci endorfiny i masz wrażenie, że jesteś w stanie podbić świat. Masz wysoką pewność siebie? Tak, ale nie masz pewności czy podołasz. Nie wiesz co zrobić. Wiele razy się gubisz. Ale na tym polega twój urok. Nauczyłaś się żyć z rozchwianiem emocjonalnym i co najważniejsze, dobrze ci to idzie. Jesteś zmienna i nie wiesz czasami co masz ze sobą zrobić. Nie wiesz co powiedzieć. Nie wiesz co masz zrobić. Wzdychasz ciężko rozpościerając ręce. Czujesz jak wiatr uderza w ciebie. Czujesz się niesamowicie wolna. I tylko jego obecność trzyma cie w jakichś ryzach. Czujesz jak staje za tobą i łapie twoje ręce. Podrywasz się delikatnie i odwracasz wzrok. Zaciska palce na twojej dłoni. Patrzysz na niego w skupieniu. A potem? Znowu cie całuje. Czujesz jak odlatujesz. 

- Witamy w domu – niechętnie odrywa się od ciebie i z szelmowskim uśmiechem patrzy na ciebie. A ty czujesz jak stado motyli wzbija się w górę.